Γεια χαρά,
Όπως είχα αναφέρει και στο πρώτο μου θέμα, θα αφιερώσω κάποιο χρόνο να ασχοληθώ με τα της Eurovision –για την ακρίβεια Eurovision Song Contest-. Αποφάσισα φέτος να στοιχηματίσω κάποια λεφτά, κ έτσι προτίμησα να ασχοληθώ διεξοδικά με το θεσμό παρά να ποντάρω απλά για το χαβαλέ.
Ως γνωστόν στους τζογαδόρους, το στοίχημα ή ο ιππόδρομος είναι τρομερά ενδιαφέροντα για έναν λόγο κυρίως. Απαιτούν μελέτη. Δεν είναι σαν το ΛΟΤΤΟ που σου κατεβαίνουν 6 αριθμοί κ μετά αν σου κάτσει σου κατσε... Θέλει ενασχόληση με το αντικείμενο. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ποδόσφαιρο. Για να στοιχηματίσεις σε έναν αγώνα λαμβάνεις υπόψη σου πολλές παραμέτρους. Ποιες είναι οι ομάδες, σε ποια φόρμα βρίσκονται, αν έχουν βαθμολογικό κίνητρο, αν είναι καλές στα εντός ή στα εκτός, αν έχουν τραυματίες, ποια η προϊστορία, και πάει λέγοντας. Πόσο μάλλον αν θες να ασχοληθείς με παραπάνω από έναν αγώνες. Τα ίδια φαντάζομαι θα συμβαίνουν κ για τους παίχτες του ιπποδρόμου. Σε τι κατάσταση βρίσκεται η <<Γκόλντεν Λέιντυ>> ή ο <<Γιέλοου Σπιντ>> (αυτές οι ελληνικές γραφές των ξένων λέξεων πάντα με έφτιαχναν!). Έκανε όλα της τα εμβόλια η φοράδα, ο αναβάτης είναι 32 κιλά ή είναι βαρύς... κ τα συναφή των αλογομούρηδων.
Με αυτή τη σκοπιά λοιπόν βλέπω και τη Eurovision. Θες να τζογάρεις κύριε? ΑΣΧΟΛΗΣΟΥ! Πάμε λοιπόν να ιδούμε τι παίζει μπάλα κ με αυτό το πράγμα...
Για να έχω μία άποψη για τον θεσμό αυτόν, ανέτρεξα στις 5 τελευταίες χρονιές. Οι βασικές αρχές φαντάζομαι θα ίσχυαν κ στους παλαιότερους διαγωνισμούς. Ποιες είναι αυτές? Είναι 2. Καλό (ή ιδιαίτερο) τραγούδι ΚΑΙ να χεις παρέα μαζί σου. Δηλαδή να υπάρχουν χώρες οι οποίες βρέξει χιονήσει αστράψει μπουμπουνήσει πλημμυρήσει κατακλύσει θα σου δώσουν ένα καλό βαθμό (όχι απαραίτητα τον ανώτερο). Όταν για παράδειγμα η Τουρκία ανεβάσει επί σκηνής την μουγκή Σερτάμπ να χτυπάει κονσερβοκούτια,να είναι (σχεδόν) σίγουρη πως όλη η κουφή/τυφλή κεντρική Ευρώπη προσκυνάει εκείνη την ώρα (αυτό κάνει τη τελευταία 5ετία δεν το γραψα τυχαία) . Επομένως με μία δόση υπερβολής, θέλω να γίνει κατανοητό αυτό.
Ας πάρουμε τα πράγματα ένα ένα. Ασφαλώς για να πάει καλά μία χώρα θέλει ένα δυνατό τραγούδι. Είτε κάτι που θα κάνει εντύπωση, θα είναι όμως έτσι στημένο που να μαζέψει ψήφους. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα, έτσι δεν είναι? Η Σερτάμπ το 2003 είχε κομμάτι που ξεχώριζε, το ίδιο κ η Ρουσλάνα ένα χρόνο μετά. Το ίδιο κ με τη Παπαρίζου. Είχαν κατά γενική ομολογία, κ για τα δεδομένα του φεστιβάλ πάντα, ωραία κομμάτια. Οι Φινλανδοί πρόπερσι έφτασαν στο άλλο άκρο, έκαναν εντύπωση. Έφτασαν στο άκρο όμως έχοντας κ ένα καλό ρεφραίν οπότε δεν ήθελε κ πολύ. Το ίδιο κ ο Ουκρανός πέρυσι. Στην τρελή το ριξε, χαμένος δεν θα έβγαινε έτσι κ αλλιώς.
Πάμε και στη διαδικασία των ψήφων. Εδώ να πω κάτι. Δεν ξέρω αν είναι πολιτικοί – διπλωματικοί – κοινωνικοί ή οποιηδήποτε άλλοι οι λόγοι. Το θέμα είναι το εξής... Τα λεφτά υπάρχουν στην Δύση. Έτσι λοιπόν δεν θα πάνε οι Γερμανοί στην Τουρκία, αλλά 2,5 εκατομμύρια Τούρκοι θα <<αποικήσουν>> την Ντόιτσε Βέλε. Λογικό δεν είναι? Και δώστου Ρουμάνοι στην Ιβηρική, Λιθουανοί στην Ιρλανδία, μισό εκατομμύριο Αρμένιοι στη Γαλλία, Αλβανοί εδώ και πάει λέγοντας. Έτσι λοιπόν είναι επόμενο οι μετανάστες να δίνουν τις ψήφους κατά ένα μεγάλο ποσοστό. Βέβαια δεν ξέρω αν κάθε χώρα ανακοινώνει ό,τι αποτελέσματα προκύπτουν ή πέφτει αλλοίωση αλλά μιλάω βάσει όσων ανακοινώνονται τη βραδυά του τελικού/ημιτελικού. Αν ψάξουμε σε κάθε χώρα θα βρούμε πως είτε λόγω φυλής, γλώσσας, γειτνίασης, μεταναστών ή δεν ξέρω κ γω τι άλλο θα υπάρξουν προτιμήσεις. Που όμως θα γίνουν υψηλοί βαθμοί στα σίγουρα, όταν υπάρχει κ το κατάλληλο τραγούδι.
Μερικές χώρες βέβαια, ψηφίζουν με καθαρά μη μουσικά κριτήρια για τις πρώτες θέσεις (π.χ. οι πρώην Γιουγκοσλαβικές), αλλά ο κανόνας είναι πως χρειάζονται ΚΑΙ ΟΙ 2 παράγοντες που προαναφέραμε. Τραγούδι που ξεχωρίζει και βέβαια κάποιες χώρες πρόθυμες να σε ψηφίσουν.
Για να αναφέρω κ άλλα παραδείγματα για να γίνω ακόμα πιο επεξηγηματικός, αναφέρω την Ουγγαρία. Το 2007 συμμετείχε με το καλύτερο κομμάτι κατά την άποψή μου που έχει ακουστεί ποτέ σε αυτόν το διαγωνισμό. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ. Μπορεί στον ημιτελικό να ήρθε 2ο, όμως στον τελικό έκατσε στην 9η θέση. Η Ουγγαρία μπορεί μεν να συνορεύει με 7(!) χώρες –Αυστρία κ Σλοβακία βέβαια δεν συμμετέχουν φέτος-, όμως δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με κάποια από αυτές –πλην της τωρινής Σερβίας- ούτε έχει κάπου μία ισχυρή μειονότητα. Έτσι λοιπόν δεν θα μπορούσε να περιμένει για παράδειγμα να μπει στην τριάδα, παρότι το κομμάτι από μόνο του ήτανε μακράν το καλύτερο. Επόμενο παράδειγμα η Βουλγαρία από την ίδια χρονιά. Το κομμάτι ζεχώριζε για το ιδιαίτερο στυλ του, αρκετά καλό κατά γενική ομολογία. 12άρι όμως μόνο από εμάς πήρε ενώ είχε 3 μόλις 10άρια. Αν αυτό το κομμάτι προερχόταν από Ουκρανία για παράδειγμα, άνετα θα έπιανε 3άδα. Από την άλλη μεριά, η Παπαρίζου πήγε με μακράν το καλύτερο κομμάτι στη Ουκρανία (2η τότε ήρθε η Μάλτα!). Περισσότερο δηλαδή μέτρησε αυτό, αν και πλάκα πλάκα μία ψιλοπαράγκα την έχουμε κάνει στα κρυφά...
Για να συνοψίσω λοιπόν ως τώρα, χρειάζεται ένα καλό κομμάτι από μία <<δημοφιλή>> χώρα. Πολλές φορές περισσότερο ρόλο παίζει ο δεύτερος παράγοντας .
Ανάσα, μια γουλιά ουίσκι κ συνεχίζω...
Για πρώτη φορά λοιπόν φέτος παίζουν μπάλα 2 ημιτελικοί. Περνάνε οι 10 πρώτες από κάθε ημιτελικό. Οι 9 λόγω καλύτερης βαθμολογίας εκείνη τη βραδυά κ μία λόγω ψήφου της επιτροπής.
Στον τελικό περιμένουν ήδη Γερμανία, Γαλλία, Ην.Βασίλειο, Ισπανία κ η γηπεδούχος Σερβία. Θα χει ενδιαφέρον να κάνουμε μερικές διαπιστώσεις για αυτές τις 5 χώρες αποκλειστικά κ ίσως οδηγηθούμε κάπου... Όρεξη για τζόγος να υπάρχει...
Στις επόμενες λοιπόν δημοσιεύσεις μου θα αναλύσω αυτούς τους ημιτελικούς με κριτήριο τους 2 παράγοντες που αναφέρονται εξάλλου και στον τίτλο. Θα κάνω ένα πρώτο σχόλιο για το τραγούδι αποκλειστικά, μετά θα δούμε τι ψάρια/ψήφους πιάνει η χώρα αυτή για να καταλήξουμε σε ένα πρώτο συμπέρασμα με βάση τη λογική πάντα. Σημασία θα έχει να έχουμε και την απεικόνιση των χωρών στο χάρτη, θα βοηθηθούμε σε κάποια σημεία.
Αυτά σε γενικές γραμμές, ελπίζω να έδωσα μία πρώτη πινελιά της προσέγγισής μου.
Αντίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου